Over Martje
Ik ben Martje Schuring en werd geboren in 1958 in Oost Groningen in een gezin van 6 kinderen, 5 meiden en 1 jongen. We wonen nu verspreid over het land en jammer genoeg is mijn broer in 1989 verongelukt.
Ik zat op een kleine lagere school en we zaten altijd met 3 klassen in 1 lokaal. Ik heb me vaak verveeld daar omdat steeds dezelfde boekjes gelezen werden en dezelfde uitleg langskwam.
Ook op de middelbare school vond ik het niet echt fijn. Ik leerde allemaal dingen waarvan ik het nut niet zo inzag. Ik vond het interessanter om iets te weten over waarom mensen doen wat ze doen en wat de zin van het leven was bijvoorbeeld.
Ingesleten patronen en nieuwe keuzes
Na de middelbare school ging ik leren voor bezigheidstherapeute. Dat vond ik interessant en het was een lekker korte studie waar veel praktijk inzat. We kregen bijvoorbeeld lessen psychologie en ik herinner me dat ik moest huilen in een les over conditionering. Er werd, in mijn herinnering en in mijn woorden, verteld dat wij dingen aanleren en dat we dan verder de rest van ons leven de neiging zouden hebben dezelfde dingen te doen. En dat het moeilijk was bepaalde gewoontes weer af te leren. Dat vond ik een deprimerende gedachte weet ik nog. Ik wilde graag leren over hoe we kunnen veranderen als we dat willen en dat is nog steeds zo. Niet teveel ingesleten patronen, steeds nieuwe keuzes kunnen maken. Dat spreekt me ook aan in Eleu, vorming tot vrijheid.
Creatief bezig zijn en elkaar verhalen vertellen
Toen ik aan het werk ging als bezigheidstherapeute merkte ik dat door creatief bezig te zijn met de mensen ze makkelijk gingen praten en dingen vertellen. Dat, en de neiging om op een speelse creatieve manier serieus te werken, vond ik het leukste van het vak. Mijn collega’s vonden daarentegen dat dit gesprekken voor de psycholoog en de maatschappelijk werker waren.
Na een tussenstap koos ik, om me verder te bekwamen in omgaan met mensen en wat hen bezielt, voor een fulltime studie Sociale Wetenschappen betreffende Welzijnsvraagstukken met als hoofdvak Psychologie. Ook in deze studie vroeg ik steeds wat je hier nu mee zou kunnen, want ik houd van praktische theorie en een goed onderbouwde praktijk.
Theorie en praktijk verbinden
Tijdens mijn studie bleef ik werken om verbinding te houden met de praktijk. Ik gaf bijvoorbeeld lessen sociale vaardigheden aan de sociale academie. Voor mijn onderwijsbevoegdheid heb ik de studie Andragologie gedaan. Dat gaat over hoe mensen leren en hoe ze veranderen; een soort opvoedkunde voor volwassenen zeg maar.
Vanaf 1985 geef ik als zelfstandige training en begeleiding op het terrein van omgaan met jezelf en anderen en ik blijf me op deze terreinen ontwikkelen met veel plezier. Van verlieskunde tot dialoogprocesbegeleiding en van sociale vaardigheden voor zorgmedewerkers tot schrijvend thuiskomen bij jezelf. Van werken met groepen en omgaan met spanningen tot werken met plezier en nog veel meer. Ik ben op het moment minder aan het werken in mijn bedrijf en meer aan het mantelzorgen, o.a. voor mijn moeder. Ik vind het fijn dat ik deze keuze kan maken.
De betekenis van Eleu voor mij
Vanaf 1983, denk ik, ontwikkelde ik me ook persoonlijk verder in o.a. co- en herwaarderings-counselen, de voorlopers van Eleu. In 2005, denk ik, deed ik mee aan mijn eerste eleuworkshop in Bakkeveen en in 2011-2012 volgde ik de eleu-opleiding.
Mede door Eleu heb ik meer woorden en manieren gevonden om over mezelf te praten en te vertellen wat er in me omgaat. Ik merk na veel jaren Eleu, o.a. in de eleugroep van Sneek, dat ik minder gauw opgeef als ik iets wil vertellen en iemand begrijpt me in eerste instantie niet. Ik laat mezelf en de ander minder zitten en vertel meer wat er in me omgaat op zo’n moment en doe nog een poging om het voor mij belangrijke punt te vertellen. Ik merk makkelijker wanneer ik geraakt word in een oud stuk en laat me daar minder door leiden.
Ook gebruik ik regelmatig bevrijdingsstappen van mezelf en anderen om mijn vrijheid te vergroten en iets voor de wereld te betekenen. Ik durf meer aan te pakken doordat ik steun ervaar bij mijn stappen. Meer steun van mezelf en mijn groepsgenoten om door te gaan, ook als ik het even als moeilijk ervaar.
Ik vind dat we mooie methodieken hebben waarin veiligheid en steun wordt geboden om te leren zeggen wat ik te zeggen heb. Niet meer en ook niet minder.
Ik deel graag een aantal van mijn verworvenheden met jullie in deze workshop.